De Watersnoodramp in de Biesbosch (1)

Vernielde schuur van de familie De Kraker

Truus de Kraker-Verlinde

De familie Verlinde woonde al voor de oorlog op de boerderij in polder Hardenhoek. Tijdens de oorlog werd de boerderij door de Duitsers in brand gestoken en keerde de familie terug naar Zeeland. Begin 1952 keerde het echtpaar De Kraker-Verlinde terug in de Biesbosch en woonde tijdelijk bij familie aan de Kievitswaard, terwijl de nieuwe boerderij werd gebouwd. November 1952 namen zij hun intrek in de nieuwe boerderij, samen met drie zoons, waarvan de jongste in mei 1952 werd geboren.

“Tijdens die zware stormnacht van 1 februari was ik net geopereerd aan struma (vergrote schildklier) en lag ziek op bed. Mijn schoonzus was bij ons in huis, maar de twee oudste jongens waren bij mijn ouders in Zaamslag in Zeeland. De jongste was wel thuis. Door de wind werd beneden een raam ingedrukt, dit werd dichtgespijkerd met de bodem van de box. De deur van het kamertje ging op slot, om te voorkomen dat de deur werd open geblazen. Boven werd ook een raam ingedrukt door de storm. Een buurman was in huis, hij had zijn tractor in veiligheid gebracht, omdat onze boerderij op een terp stond. Hij kon echter niet meer terug. In die nacht hebben we de meubels nog naar boven gebracht, de buurman vond dat niet nodig, omdat het water nooit zo hoog kwam. Toch kregen we zo’n 70 tot 80 centimeter water in huis. Mijn man bracht nog een pas geboren kalf in veiligheid op zolder van de schuur. De koeien werden gered, doordat mijn man overal stro in de stal had gelegd. De koeien stond daar met hun voorpoten op, zodat ze net hun kop boven water konden houden. Daarna zagen we het water komen en dat was heel angstig. Meubels dreven voorbij en een wasmachine bonkte tegen de muur, een angstaanjagend geluid. We hadden geen radio en ook geen telefoon. We hebben al die tijd op zolder gezeten. Nadat het water was gezakt, kwam mijn vader snel kijken en kon vertellen dat de kinderen ongedeerd waren. Toen het water was gezakt, moest alles ook schoongemaakt worden, echt alles zat onder de modder en het slik. De houten vloer moest lang drogen, als je er zeil neerlegde, kwamen de pissebedden”.

Met kerst 1954 stond het water opnieuw in huis, ook later zorgden diverse overstromingen voor wateroverlast. De sluiting van de Haringvliet was dan ook een hele opluchting voor de familie de Kraker.