De stem van het water

Het podium was bekleed met zandzakken

"Je draagt de watersnoodramp je hele leven met je mee". Burgemeester Carla Breuer citeerde de woorden van een vrouw uit Hank die meemaakte hoe haar vader en broertje verdronken tijdens de watersnoodramp van 1953. Het was één van de vele indrukwekkende momenten tijdens de Brabantse herdenking van de watersnoodramp in OLV kerk in Raamsdonkveer. Een verhalenverteller verhaalde over de verdrinking van drie kindjes van 4, 3 en een jaar, terwijl de ouders de vlucht voor het water wel overleefden. En dat ze samen op 3 februari de drie kindjes hadden begraven.Of de brandweerman die dacht dat zijn laatste uur was geslagen, maar toch nog aanspoelde tegen een dijk en de rampnacht overleefde.

Burgemeester Frank Petter vertelde over de gevolgen van de ramp voor de dorpen Almkerk en Nieuwendijk. In die gemeente overstroomde 8.000 hectare, werden 52 huizen en 9 boerderijen vernield. En het zoute water richtte grote schade aan de landbouwgrond aan. "Een wonder dat er in die dorpen niemand verdronken is". Commissaris van de Koningin Wim van der Donk haalde de laatste strofe aan van het overbekende gedicht van Hendrik Marsman; de stem van het water met zijn eeuwige rampen wordt overal gehoord. Ook hij sprak over de diepe sporen die de ramp trok; door het land, maar ook door de ziel. 

De verhalen werden omlijst met muziek en filmbeelden. Het podium was bekleed met zandzakken. Al met al een indrukwekkende avond. Eens te meer reden om te blijven investeren in onze dijken. En in rampenplannen en communicatie. De avond liet eens te meer zien, dat er geen enkele coördinatie bestond van de rampenbestrijding. En alertheid om slachtoffers te voorkomen.