Het doet zo zeer......

Heleen van Roijen en Piet Hartman ( foto Sjaak Groeneveld)

De film 'Het doet zo zeer...' van schrijver Heleen van Roijen was ontroerend, maar ook confronterend. Wat als je zelf zo afhankelijk wordt? Of je ouders of je partner? Vragen waarop de film geen antwoord gaf. De film werd vrijdagavond getoond tijdens het Woerkums Literair Cafe in de Teerkamer. Heleen van Roijen maakte 240 uur filmopnames van haar eigen moeder die langzaam dementeert. De eerste filmbeelden zijn nog bij haar moeder thuis, terwijl ze eenzaam op haar bank bivakkeert. Maar al snel verhuist naar een mantelzorgwoning in de tuin van Heleen. Niet voor lang, vanwege de haperende revalidatie na een heupoperatie wordt ze opgenomen in een verpleeghuis. 

Na het tonen van de film in de Teerkamer gaf Heleen van Roijen zelf uitleg over de film. Want waarom ging ze eigenlijk haar moeder filmen? Heleen noemt het vooral een intensief proces, ook omdat er veel beslissingen genomen moeten worden over de verhuizing, de operatie, opname in het verpleegtehuis. Vooral in het sleuteljaar 2015. "Heel veel mensen maken dit mee met hun ouders, mijn film kan hen misschien troost bieden. Maar ik heb ook laten zien dat dementie niet het einde van de wereld is, je kunt nog fijne momenten hebben door gewoon bij iemand te zijn. Dat is veilig en vertrouwd, ik had dat echt niet willen missen, mijn moeder is echt alles voor me. Ik was ook heel dicht bij haar tijdens het filmen, dat was mooi en emotioneel, mijn zussen hebben die kans echt gemist". Ze noemt de zorg in Nederland is buitengewoon goed. Dit in tegenstelling tot het beeld in de columns van Hugo Borst, die ook schrijft over zijn dementerende moeder.  De moeder van Heleen van Roijen leeft nog steeds en woont nog altijd in het verpleeghuis bij haar in de buurt. "Ze is pas 87 jaar geworden en het gaat heel goed met haar".

Overigens zou de Teerkamer wel vaker dienst kunnen doen als 'filmhuis' voor dergelijke films!