De vergeten slachtoffers van 1995

Waar waren onze bestuurders tijdens het hoge water van 1995? Heemraad Mathieu Gremmen was in 1995 al AB lid van het polderdistrict Land van Maas en Waal. 

Het college van dijkgraaf en heemraden met tweede van links Mathieu Gremmen

Hij vertelt dat zaterdag 28 januari 1995 een mogelijke evacuatie van de Ooijpolder en het Land van Maas en Waal al aangekondigd, maar zondag 29 januari werd definitief het bevel gegeven om te vertrekken. Maar net als in de Bommelerwaard hoefden niet alle bewoners te vertrekken. "De dorpen Bergharen, Deest en Winssen werden niet geëvacueerd. Met mijn vrouw en kinderen vertrokken we naar Winssen, daar woonde mijn schoonmoeder en mochten we logeren. 's Nachts ging ik patrouille lopen over de dijken en overdag kon ik dan slapen bij mijn schoonmoeder. Vooral in de nacht van 1 februari was het kritisch, omdat aanvankelijk de wind op Dreumel stond. Er was al een stuk dijk afgekalfd, daar hebben we extra zand aangebraccht. Later draaide de wind en zakte het water bij ons, maar bij Varik- Heesselt steeg het toen ineens wel een meter. Juist daar is het heel kritiek geweest, nog erger dan in Ochten", zo weet Mathieu uit eigen ervaring. Tijdens het wachtlopen op de dijk kreeg hij vooral veel waardering voor de mensen van de buitendienst vanwege hun kennis van het gebied. "Vlakbij de brug naar Tiel lag een oude kwelkade en daar stond het weiland blank. Zo'n oude dijkwacht scheen met zijn zaklamp over het water. 'Kijk, zie je die belletjes in het water?' Juist daar zat een zwakke plek in de dijk".

Mathieu Gremmen met Arie Bassa, voormalig heemraad

Dinsdag 31 januari was voor de heemraad een dag om nooit te vergeten. Terwijl hij overdag de nachtelijke uren van slaapgebrek probeerde in te halen, schrok hij die dag wakker uit zijn slaap door sirenes in het dorp Winssen. Hij vloog uit bed en reed in zijn auto naar de dijk. Daar stonden ambulances en hulpdiensten nabij de veerweg. In de Waal voeren enkele politiebootjes en in de lucht hing een helikopter. Maar de reddingsdiensten waren te laat, één vrouw was verdronken en een tweede vrouw werd onderkoeld naar het ziekenhuis gebracht, waar ze twaalf uur later alsnog overleed. "De twee zussen waren hun hondje gaan uitlaten op de dijk en zijn waarschijnlijk te water geraakt doordat het hondje in de rivier was gevallen", zo weet Mathieu nog. "Toen ik terug naar het huis van schoonmoeder reed, stond daar een broer van de twee zussen. Het hele dorp was overstuur, maar vreemd genoeg is er nooit veel aandacht voor deze twee slachtoffers van het hoge water".