De tijd kent geen genade

 Veel te lang niet geschreven op mijn blog. Te druk met andere dingen, terwijl er zoveel te schrijven valt. Zo was het 2 november alweer 31 jaar geleden dat mijn eigen vader overleed. 

Een familie foto uit Sassenheim, mijn vader is het jongetje rechts op de foto met die geruite spencer

Vele jaren schreef ik op mijn blog een herinnering aan mijn vader. Zelfs dat heb ik dit jaar overgeslagen, daarom toch nog een gedicht over de vergankelijkheid van het leven. Het is geschreven door Jenneke Mijnlieff-Verschoor.

Tijd van leven

Hoe lang heb ik nog,
hoeveel tijd om te leven?
Ziende ogen om te zien
de aarde in haar volheid,
de bomen en de grassen die mij
elke dag begroeten en wachten
op mijn wedergroet?
Hoeveel tijd rest mij
Voor mijn verbazing in groei?

Hoeveel uren heb ik nog
om in een windstille tuin
te rusten, te denken, te lezen?
Hoe vaak word ik nog
aangeraakt door wonderen,
door fijne uren die langer duren
dan ik had verwacht?
Deze planeet is te groots,
ik kan het niet vatten.

Men verhaalt vaak over hemelen,
maar als de aarde overweldigt,
Hoe zal dan een hemel zijn?

De familie Kieboom in 2011, ome Wijnand is tweede van rechts met wandelstok

Op 24 oktober overleed mijn ome Wijnand, een broer van mijn vader. Hij mocht 92 jaar worden, een mooie leeftijd. En dat terwijl mijn eigen vader niet ouder werd dan 53 jaar; bijna veertig jaar jonger als zijn eigen broer. Met het overlijden van Willem Wijnand Kieboom hebben nu alle kinderen uit het gezin van Hendrik Kieboom en Matje Heijns het aardse leven verwisselend voor het eeuwige leven. Alleen twee schoonzussen zijn nog in leven van deze generatie. Mijn oom woonde al een tijdje in Goezate, terwijl zijn vrouw in d'Altenaer verbleef.