Noordwaard

Waar eerst een bos groeide en bloeide
Liggen nu genadeloos
Gevelde bomen dicht tegen elkaar aan
Uit hun nerven druppen tranen
Hout op hout gestapelde stammen
Als een stil protest

Kale akkers met hier en daar aarzelend groen
Reikend naar het licht
Liggen te wachten.... te wachten op het water
Maar dat weten ze zelf nog niet

Straks in de lente het motorgeronk van de tractor
Nee akker, helaas.....
Er zal niet meer door jouw bruine aarde geploegd worden
Geen meeuwen meer op het land

Wie zaait zal oogsten is voorgoed voorbij
Stille schuren die gesloopt worden
Hun dak als een geraamte in de koude winterlucht
Niets ontziende bulldozers klemmen hun ijzers in de huizen
Kreunend gaan zij tenonder.

Hier voel je nog het verdriet om het verlaten
Bewoners vertoeven nu elders
Om een nieuw bestaan op te bouwen

De enige muur die nog overeind staat
Is die van herinneringen
Die nemen ze niemand af.


POP (Cobi Brienen-Pater)