Schrijven, mijn grootste vreugde (2)

Lang niet altijd vind ik de inspiratie om iets te schrijven op mijn blog. Opmerkelijk omdat schrijven toch wel  één van mijn grootste vreugde is. Sterker nog, misschien wel mijn enige grootste vreugde. 

Mijn tante woonde in de Zwartververstraat in Gorinchem

In de afgelopen weken mocht ik weer de nodige mooie verhalen schrijven. Over Josien voor den Dag, die iedere dag een jurkje breit voor haar barbies. Of met Erik Schumacher, die naast schipper ook nog eens piloot is.  Bovendien zijn op Open Monumentendag weer de nodige boekjes verkocht over Fort Steurgat, het derde deel over de Brabantse Forten dat ik mocht schrijven. Ondanks al die eindeloos mooie verhalen ben ik er van overtuigd dat ik mijn mooiste verhaal nog altijd moet schrijven. Misschien wel binnenkort bij Stad Gorinchem, daar mag ik per 1 oktober aan de slag. En dat biedt weer nieuwe kansen. Ooit woonde ik als kind twee jaar bij mijn tante in Gorinchem en ging daar naar school. Ook daar heb ik mooie herinneringen aan, zoals aan de handwerkjuf, zij dacht dat ik nooit zou leren breien. Ze heeft me zwaar onderschat. Nu ik dit opschrijf, vraag ik me trouwens af of ooit één van mijn leraren mijn schrijftalent heeft geroemd? En ik herinner me ook geen briljante opstellen........