1 Februari 1953

Het was nacht...

Ik was drie jaar en vier maanden, maar die vreselijke nacht staat in mijn geheugen gegrift.

We woonden, mijn ouders en mijn zusje van elf maanden, in een klein huisje aan de Gedempte Haven. Wij sliepen allemaal op een zoldertje. Ik werd wakker van luid geschreeuw en getimmer, later bleek dat de buren, die in de stegen aan de Slikstraat woonden, de deuren aan het barricaderen waren met planken.

Mijn vader sprong uit bed en keek uit ons kleine dakraampje, het was koud en het waaide heel hard. Toen hij hoorde wat er aan de hand was, maakte hij mijn moeder wakker en gingen we naar beneden, daar werd ik in een grote stoel gezet, kreeg ik mijn pantoffeltjes aan, rode met witte bontrandjes, ik herinner me het nog zo goed, mijn voetjes staken recht vooruit in die grote stoel.

Mijn ouders begonnen de meubels zoveel mogelijk omhoog te zetten. De box ging op z'n kop en daar werden de stoelen opgezet. De kachel waar nog wat vuur in zat werd op een stoof getild. Mijn moeder was (nadat ik later begreep) 5 maanden zwanger. Ze sjouwde het vloerkleed naar boven, ook een petroleumstel en de pan met soep, die klaar stond voor de zondag, ging naar boven.

En toen kwam het water......

Vanuit mijn stoel kon ik precies op de voordeur kijken, eerst langzaam toen steeds sneller kwam het water onder de deur door stromen.Mijn ouders begonnen nog harder te rennen, om maar zoveel mogelijk naar boven te krijgen, toen gingen ook wij snel naar de zolder. Ik lag op mijn buik door het zolderluik naar beneden te kijken en zag het water tree voor tree naar boven omhoog komen. Hoe hoog het precies kwam weet ik niet meer, maar ik denk zo ongeveer anderhalf a twee meter.

Ik herinner me nog dat mijn vader zich zorgen maakte over zijn ouders, Opa had erge reuma en kon slecht lopen. Ze woonden dichtbij ons en via een raampje bij de trap liet mijn vader me naar het huisje van Opa en Opoe kijken. Opoe wist waarschijnlijk dat haar zoon (mijn vader) zich zorgen maakte en ze had een manchesterse broek van Opa aan een blauwe stok uit het zolderraampje gehangen, als teken dat ze ook veilig op de zolder waren.De hele dag bleven we op zolder, het was er erg koud.

Pas op maandag toen het eb was en het water wat zakte, werd er vanuit een bootje geroepen, dat we naar het café van De Waal aan de Sasdijk moesten komen. Ik werd dik ingepakt en bij mijn vader op z'n rug, door het water naar de Sasdijk gedragen. Daar werden we warm onthaald met koffie en voor mij een glas met warme melk, met een vel, waar ik van gruwde.

We gingen 's avonds toch weer thuis slapen en na een paar dagen was het water weg. Maar nog maanden hebben we op de betonnen vloer geleefd eer dat alles weer droog was.

Riet den Haan-Westerhout