In memoriam

Jan-Willem Kieboom (3 januari 1936-2 november 1989)

Herinneringen kunnen mooi zijn ik heb dat vaak met muziek, als ik een oud nummer hoor denk ik vaak waar ik toen was en wat ik deed.  Maar "aan boord op weg naar Mannheim" zag ik direct ook andere zaken terug n.l. Mijn eerste schipper van de Merweland. Iemand die mij gevormd heeft voor het beroep dat ik zo mooi vond. Iemand die mij vertrouwen gaf door mij in donker door Zeeland te laten varen, terwijl hij (wat ik niet wist) buiten in het gangboord stond te kijken of het wel goed ging. Voor deze man had ik ontzettend veel respect, als vakman en als mens. Voor mij was het dan ook duidelijk dat toen ik in het huwelijk trad hij mijn getuige moest zijn.

Geschokt en heel verdrietig was ik toen ik gebeld werd door Andries van Andel, deze voer indertijd ook voor Bouman (net als Wijnand Kieboom) dat mijn grote voorbeeld onverwacht was overleden. Mijn verdriet was groot. Er was iets weggevallen in mijn leven. En al die tijd gaat er geen week voorbij of is hij in mijn gedachten, herinneringen hoe wij samen (uiteraard weer in de nacht) de Spoorhaven in Duisburg zochten, gingen biljarten in het Schipperscentrum in Antwerpen, in de potdichte mist de Westerschelde afvoeren (zonder radar) met kompaskoersen en een wekker er naast. Maar ook denk ik wel eens hoe het nu zou zijn geweest, hoe die man het zou hebben gevonden dat ik nu ook opa zou zijn.