Achterkamertjes in de waterschappen

Schuilen voor de regen tijdens de excursie in juni 2012

Met het indienen van een klacht door journalist Theo Dersjant en het gegrond verklaren wordt toch nog maar eens de vraag opgeworpen in hoeverre de waterschappen naar binnen of naar buiten gekeerd zijn. Staan de waterschappen met hun rug naar de burgers toe of is het juist omgekeerd? Na bijna vijf jaar als commissielid mee te draaien is mijn voorzichtige conclusie dat ze te veel naar binnen gekeerd zijn. Dat begon eigenlijk al vrij snel na de laatste verkiezingen in november 2008.Op 7 december 2008 schreef ik mijn blog over de ivoren toren van het waterschap. Dit naar aanleiding van een kritische column van Dik de Joode over de waterschapsverkiezingen (ook terug te lezen op mijn blog in december 2008).

En dan de ivoren toren en het openbare marktplein. Daar heeft Dik de Joode een punt. Waterschap Rivierenland hield op 3 en 4 december in Dussen en Giessenburg haar jaarlijkse informatie avonden in Altena en de Alblasserwaard. Waarom werden de avonden niet een maand eerder gehouden, om zo nog wat extra reclame te maken voor de Waterschapsverkiezingen? En desnoods de regionale kandidaten de mogelijkheid te bieden zich te presenteren. Ik heb het dijkgraaf Gerrit Kok voorgelegd. Zijn reactie: “Deze mensen stemmen toch wel en we doen het altijd in deze tijd”. Een typisch voorbeeld van de ivoren toren. 

Anderzijds valt niet te ontkennen dat de maatschappij nauwelijks interesse toont in de waterschappen. In die afgelopen vijf jaar heb ik misschien één keer een burger ontmoet tijdens de vergadering van de commissie Waterkeringen, die gewoon openbaar zijn. Tijdens de AB vergaderingen is de belangstelling iets meer geweest, maar volgens mij zijn ze nog steeds op de vingers van een hand te tellen. De komst van Theo Dersjant was dus een verademing, eindelijk een journalist die bij de vergaderingen zat. Maar helaas bleek hij vaak niet welkom. Een gemiste kans om de impasse tussen overheid en burger te doorbreken.