Het Corona dagboek (9)

Waar verlang je nu het meest na als deze coronacrisis is overgewaaid? Die vraag heb ik in de afgelopen weken wel regelmatig gehad, maar ook zelf over nagedacht. 

De kleinzonen Nathan, Thomas en Matthias maken huiswerk

Want wennen doet het nog steeds niet. Geen spontane ontmoetingen met andere mensen, geen onverwacht boeiende gesprekken of bruisende ideeën die zo soms door de interactie spontaan kunnen ontstaan. Ik kan zelfs verlangen naar een lange, saaie vergadering. En wat zou ik graag weer naar het archief gaan in Heusden voor mijn verdere onderzoek naar de rol van de waterschappen in oorlogstijd.  Toch zijn er natuurlijk wel positieve dingen te benoemen, zo ben ik wekenlang schooljuf geweest voor enkele kleinkinderen. Soms vermoeiend, maar vooral boeiend om te zien hoe verschillend kinderen kunnen zijn. En hoe ze door al dat huiswerk hun eigen wereld vergroten. Van leren lezen, Engelse les en een werkstuk maken in groep acht. Nu ze weer naar school gaan voor halve dagen is het werk als schooljuf wel zo'n beetje klaar. 

Zondag was onze oude poes Tommie ineens spoorloos, ze werd naar het dierenasiel in Gorinchem gebracht, maandag heb ik haar weer opgehaald.

Dus rest er niets meer dan veel tijd thuis door brengen, zodat er zelfs wat tijd overblijft om af toe eens in huis eens een keer lekker op te ruimen (mondjesmaat!). En waar ik me nu toch het meest op verheug als de coronacrisis echt voorbij is? Gewoon lekker baantjes zwemmen in Werkina of even een kopje koffie drinken op het terras in Gorinchem.