Geluk in 199 woorden

Dorine en Colinda aan de wandel

Wat maakt geluk tot geluk? Die vraag dringt zich altijd weer op als me gevraagd wordt mijn geluksmomenten in mijn leven te beschrijven. Want waarom kan ik dat ene geluksmoment van meer dan 25 jaar geleden nog zo haarscherp voor me halen? Ik wandelde met mijn drie kinderen op een zonnige zomerse zondag over de dijk, het talud was bezaaid met boerenkant, boterbloemen en madeliefjes. Mijn twee dochtertjes zagen er op zijn zondags uit met schattige jurkjes en strikjes in hun haar, wit met roze zo stel ik me voor. Mijn zoon die nog in de kinderwagen lag, speelde met een rammelaar. Plotsklaps wist hij één van zijn witte sokjes uit te trappen. Het sokje viel op de dijk en ik moest stoppen om het op te rapen. Geduldig trok ik zijn sokje weer aan en wandelde verder langs de dijk, terwijl mijn meisjes bloemen plukten langs de weg. Meer moet het niet zijn geweest op die zomerse zondag. En toch kan ik dat ene geluksmoment altijd weer oproepen.  Kwam het door mijn levensgevoel, het idee dat je hele leven nog voor je ligt als je kinderen nog zo klein zijn? Of zit geluk echt in die kleine momenten? 

Eervolle vermelding in verhalenwedstrijd Libelle 43