De veiligheidsrendement filosofie

In de laatste commissievergadering waterkeringen kregen we ter informatie een presentatie over de dijkversterking SAFE. Van dit stukje dijkvak Streefkerk, Ameide, Fort Everdingen van 40 kilometer, moet 11,6 kilometer worden versterkt. 

Het dijktraject SAFE

Het gaat om de meest urgente dijkvakken, volgens de gegevens zou ergens op dit stukje Lekdijk het meest onveilige stukje dijk van Nederland liggen volgens het faalmechanisme piping. Van de 40 kilometer is in totaal 34 kilometer afgekeurd. Toch wordt niet al die 34 kilometer direct versterkt, maar is gekozen om de slechtste stukken van 11,6 kilometer te versterken. Dit partieel versterken gebeurt op basis van de veiligheidsrendement filosofie. Een filosofie die de basis moet worden van toekomstige dijkversterkingen. De veiligheidsrendement-filosofie, waarbij je kijkt op welke manier je het geld voor waterveiligheid het meest effectief kunt besteden, lijkt een realistische keuze. 

Toch is het opmerkelijk dat we als algemeen bestuur hierin niet gekend zijn. Want wanneer is besloten om deze veiligheidsrendement filosofie toe te gaan passen en voorrang te geven bij bijvoorbeeld SAFE? Als je dan kijkt naar het project Waalfront bij Nijmegen, daar was de dijk niet eens afgekeurd en hebben we toch een bijdrage gegeven. En waarom is deze beleidswijziging niet voorgelegd aan het bestuur? Want als je partieel gaat versterken, betekent dit dat je mogelijk al weer korte tijd later toch die andere dijkvakken alsnog moet versterken. Met alle gevolgen van dien voor de bewoners. Is het dan niet slimmer om nog niet afgekeurde dijkvakken voor te financieren? Bij het dijkproject KIS hebben we gezien dat het partieel versterken, alleen de slechtste stukken versterken, juist leidt tot overlast voor bewoners, omdat we in korte tijd opnieuw aan de dijk gaan werken. Of is uiteindelijk geld voor ons leidend en niet de waterveiligheid?