Dag 120: Preken als Engels drop

Vanavond kwam ik bij toeval op het NCRV programma over de Preek van het jaar terecht. De voorronde van de finale wedstrijd voor de preek van het jaar werden getoond. De juryvoorzitter Anne van der Meiden vertelde één van de predikanten dat een preek moet zijn als Engels drop. Stevig, maar omlijst met iets luchtigs. Stevige drop met het zoete roze, geel en blauw. Na de voorrondes bleven er vijf finalisten over. Van die vijf spraken de preken van Astrid Gouma over Job en Sytze Ypma over het evangelie van begeerte me het meest aan. Vooral die over het evangelie van begeerte trof me. Hoe vaak erger ik mezelf niet aan de consumptiedrift in deze maatschappij. De reclame die je overspoelt als je niet oppast. Zaterdagmiddag trof het me weer, bij Intratuin waren de rijen langer dan ooit. Ja, ook ik zelf stond er; mea culpa.

In zijn preek ging Ypma ook in op de begeerte en ons gebrek aan geduld. Ter illustratie gebruikte hij o.a. een onlangs verschenen pamflet van Thomas Rosenboom getiteld Denkend aan Holland. “Naar de kerk gaan is inderdaad niets voor kinderen, was het ook niet voor mij. Maar des te beter, daarom juist, omdat het mijn verstand ver te boven ging en, modern gezegd, al helemaal niet aansloot bij mijn belevingswereld [...] kortom, juist omdat het mij niets verschafte heb ik daar, volkomen tegen mijn zin in maar het moest, het belangrijkste uit mijn leven geleerd: een uur lang stil zitten zonder anderen te storen, de verveling met fantasie verdrijven, anders gezegd: geduld hebben”, zo schrijft Rosenboom.

Voor meer informatie over de preken http://www.ncrv.nl/geloven