Tijd van leven

Gisteren was de geboortedag van mijn vader Jan-Willem Kieboom (1936-1989). Het is alweer 86 jaar geleden dat hij werd geboren als zoon van Hendrik Kieboom en Matje Heijns. Het blijft moeilijk te beseffen dat ik hem al 32 jaar moet missen. En je af te vragen, wat als hij er nog was geweest?

Muur poëzie in Altenahove

Niet alleen ik moet hem al lang missen, ook mijn moeder is al jarenlang weduwe en heeft al die jaren voor zichzelf gezorgd. Toch lijkt aan die zelfstandigheid nu een einde te komen, nu ze eigenlijk 24 uur per dag zorg nodig heeft. Zorg die wij als kinderen niet elk uur van de dag kunnen bieden. En dan komt opname in zicht en moet je een besluit nemen dat je eigenlijk niet wilt nemen. En zo wordt je steeds weer stilgezet bij de eindigheid van het leven. Mooi verwoordt in onderstaand gedicht van Jenneke Mijnlieff-Verschoor, ze was een nicht van mijn vader. Ook hij hield van poëzie

Tijd van leven

Hoe lang heb ik nog,

hoeveel tijd om te leven?

Ziende ogen om te zien

de aarde in haar volheid,

de bomen en de grassen die mij

elke dag begroeten en wachten

op mijn wedergroet?

Hoeveel tijd rest mij

Voor mijn verbazing in groei?

Hoeveel uren heb ik nog

om in een windstille tuin

te rusten, te denken, te lezen?

Hoe vaak word ik nog

aangeraakt door wonderen,

door fijne uren die langer duren

dan ik had verwacht?

Deze planeet is te groots,

ik kan het niet vatten.

Men verhaalt vaak over hemelen,

maar als de aarde overweldigt,

Hoe zal dan een hemel zijn?

Jenneke Mijnlieff-Verschoor uit 'Terug naar het licht'