Heimwee

Slechts eenmaal heb ik de zeeblauwe kleur van dat lieflijke zomerjurkje terug gezien. Een jurkje met voorop witte, kanten rozetjes met in het hart een roze bloemetje. 

Een geruit plooirokje uit mijn jeugd

De herinneringen aan dat jurkje voelen als de dag van gisteren. Terwijl het toch al meer dan vijftig jaar geleden moet zijn. Al mijmerend zie ik in mijn verbeelding nog meer jurkjes terug uit mijn jeugd. Een geruit plooirokje in zachte kleuren. Daarvan is zelfs nog een foto bewaard gebleven, waarop ik stralend lachend in de camera kijk. Twee hooguit drie jaar oud. Bij het rokje naaide ik later zelf een schattig bloesje voor mijn oudste dochter. Toen ik het terugvond en  het meegaf voor mijn kleindochter was ik te laat. Ze was al groter gegroeid.

Een wit jurkje met borduursels voor mijn dochters

Soms klim ik de zoldertrap op om andere jurken uit vervlogen tijden op te zoeken. Die donkerrode jurk met witte stippen en een kanten kraagje, die ik droeg toen ik verliefd werd. Net als mijn trouwjurk die nog ergens in een doos op zolder ligt. Daar vond ik ook de zelfgemaakte roze en blauwe jurkjes met smokwerk, een oude handwerktechniek die ik nog van mijn oma heb geleerd.  Ook van die jurkjes kan ik geen afscheid nemen. Soms bekijk ik nog de foto’s uit de tijd dat mijn dochters daarin pasten. Toch zijn er tijden geweest dat ik nooit jurken droeg, misschien als een stil protest tegen de verplichte, zondagse jurkjes uit mijn jeugd. 

Een jurkje dat mijn oma nog heeft gebreid

Maar in een bui van melancholie denk ik soms aan dat zeeblauwe jurkje en voel de heimwee. Zo jammer dat juist dat jurkje niet bewaard is gebleven, maar achteloos verdwenen is in de tijd. Slechts eenmaal zag ik de zeeblauwe kleur van het jurkje terug. Dat was tijdens een kampeervakantie aan de kust van Normandië. Een poging om die intense kleur van de zee voor eeuwig in een foto te vangen mislukte jammerlijk.