Gedoopt in de Woudse Dom

Copie uit het trouwboekje met de datum van de doop van mijn oma Matja

Mijn oma Matje Heijns wordt geboren om 05.00 uur in de ochtend op zaterdag 12 april 1902 in Rijnsaterwoude als eerste dochter van Willem Wijnand Heijns (1869-1947) en Wilhelmina Bergshoeff (1871-1909).  Ze is niet het eerste kindje in het gezin Heijns-Bergshoeff, er zijn al vier jongens: Willem van zeven jaar, Gerrit is vijf jaar, Jan Dirk vier jaar en Teunis is twee. Twee jaar na de geboorte van Matje wordt het gezin uitgebreid met een tweede meisje, Neeltje. Zij wordt geboren in 1904. Dirk Huibert is de jongste van het zevental, hij wordt geboren in 1907 in Alkemade.

Aan de geboorteplaatsen van de kinderen Heijns valt al af te lezen dat het gezin een bijna zwervend bestaan leidt. De oudste zoon Willem wordt in 1895 geboren in Rijnsaterwoude, Gerrit in 1896 in Oudshoorn, net als Jan Dirk in 1898; het gezin woont dan in de Ridderbuurt. Teunis ziet het levenslicht in Loosduinen, hij wordt geboren in 1907 en Matje in Rijnsaterwoude, net als haar enige zus Neeltje in 1904. De wieg van de benjamin van het gezin, Dirk Huibert, staat in 1907 in Alkemade.

Matje Heijns wordt gedoopt in de Woudse Dom in Rijnsaterswoude. De doop werd aangetekend in het trouwboekje van haar ouders, zo weten we dat ze gedoopt is op 21 september 1902 door ds. Plantinga. 

Het interieur van de Woudse Dom, zoals het er waarschijnlijk ten tijde van de doop van mijn oma uitzag

https://woudsedom.wordpress.com/

Oma Matje moest in 1940 vooruit betalen bij ziekenhuisopname

Vandaag kreeg ik via de mail een bijzonder document. De rekening voor de ziekenhuisopname van mijn oma Matje Heijns in januari 1940. Uit de rekening maak ik op dat ze vooruit moest betalen voor haar ziekenhuisopname.

De rekening van het ziekenhuis van mijn oma

De rekening is gedateerd op 4 januari en er wordt betaald voor tien dagen. Helaas is mijn oma al op 6 januari 1940 overleden en op 11 januari begraven in Werkendam. Op de rekening is de datum 13 januari genoteerd voor opname in het Gast - en ziekenhuis in Dordrecht, dat ziekenhuis stond aan de Bankastraat. Later veranderde de naam in gemeenteziekenhuis. Verpleging kostte in 1940 f 3,50 per dag, volgens mij een kapitaal voor mijn grootouders, die het al niet breed hadden. Ook de datering roept vraagtekens op, volgens een opschrijfboekje van mijn opa is het ongeluk met mijn oma Matje op 2 januari gebeurd. Ze zou de volgende dag naar het ziekenhuis in Dordrecht zijn gebracht, dat moet dan 3 januari zijn? Helaas kan ik het niemand meer navragen, alle kinderen van Hendrik en Matje Kieboom-Heijns zijn inmiddels overleden. 

Het ziekenhuis in Dordrecht waar mijn oma is overleden

Als de lente komt.........

Bollenvelden in Hank, foto onder staat rechts op de foto mijn oma Matje Heijns

De titel van deze blog heeft niet direct te maken met deze koude dagen, maar alles met de bollenvelden die ik vandaag in Hank fotografeerde. Verrast door de kleurenpracht, maar ook verrast om ze hier in de streek te zien. Tulpen verwacht je immers eerder in de bollenstreek. De streek rond Sassenheim en Hillegom is me niet geheel onbekend. Daar kwamen mijn twee oma's van vaderskant vandaan. De vader van mijn oma Doortje, Abraham Faas was zelfs bloemistknecht. Ook ome Izak, een broer van oma Doortje, werkte altijd in de bollenteelt. En van mijn echte oma Matje Heijns is nog een onscherpe foto bewaard gebleven dat ze bollen zit te pellen in een bollenschuur.

De Kiebomen reunie (3)

Staand links Mattie Bernouw, naast haar Matje Verlee, zittend Matty van Oord, Mattie Schouten en Matti Baggerman.

Door de vroege dood van Hendrik Kieboom en Matje Heijns hebben alle vijf kinderen van het echtpaar hun oudste kinderen vernoemd. Zo hadden we vijf Henken en Vijf Mattie's in de familie. Van de vijf Henken zijn er inmiddels twee overleden. Henk Kieboom als jochie van vier jaar in Nederhemert. Henk Baggerman overleed enkele jaren geleden op de leeftijd van 53 jaar. De vijf Mattie's waren zaterdag allemaal present tijdens de reünie. Schippersvrouw Matty Bernouw-Kieboom (drie kinderen) is 53 jaar, Matje Verlee-van der Stelt (vier kinderen) is 57 jaar en woont in Werkendam, Mattie Schouten-Kieboom (vijf kinderen) is 55 jaar en woont ook in Werkendam, Matty van Oord-Kieboom (twee kinderen) is 53 jaar en woont eveneens in Werkendam, Matti Baggerman (een kind) is 56 jaar en woont in Malden.

75 jaar

De bruiloft van mijn ouders met links de ouders van mijn moeder en rechts Doortje Faas, de stiefmoeder van mijn vader

Op 3 januari 1936 zag mijn vader, Jan-Willem Kieboom, het levenslicht. Vandaag zou hij 75 jaar zijn geworden, eens te meer reden om aan hem te denken. Hij mocht echter niet ouder worden dan 53 jaar. Hoe ouder ik zelf word, hoe jonger hij gestorven is. Het is heel vreemd om je voor te stellen dat iemand die je gekend hebt tot zijn 53ste, de leeftijd van 75 jaar zou bereiken. Nu ik bezig ben met het schrijven over mijn oma Matje Heijns, de moeder van mijn vader, denk je na over eigenschappen die je geerfd hebt van je (voor) ouders. Over mijn oma Matje hebben haar kinderen verteld dat ze altijd opgeruimd was, zo herinner ik me mijn vader ook wel. Ook hield mijn vader van gedichten, hij kocht weleens een dichtbundel van Nel Benschop. Zelf hou ik ook van gedichten, is dat dan een familie trekje? En hoewel mijn vader veel te jong gestorven is, ben ik toch blij dat ik hem zo lang gekend heb. Zelf verloor hij zijn ouders al op jonge leeftijd, zijn moeder toen hij vier jaar was en zijn vader toen hij zes jaar was.

De Kiebomen reunie

Op de foto staand Kees Kieboom, Gerrit Kieboom, Bert van der Stelt, Henk Kieboom (de echte), Hannie Visser-Kieboom, Jan van der Stelt, Suzan Kieboom, Matje van der Stelt, Mattie Bernouw-Kieboom. Zittend van links naar rechts Theo Baggerman, Matty van Oord-Kieboom, Mattie Schouten-Kieboom en Matti Baggerman.

Hendrik Kieboom (1900-1942) en Matje Heijns (1902-1940) kregen samen vijf kinderen. Die vijf kinderen kregen samen 24 kleinkinderen. En van die 24 kleinkinderen kregen velen ook kinderen, enkele ook al kleinkinderen. Zo is een overzicht te maken van vijf generaties. Hendrik Kieboom was schipper en stamde uit een oud Werkendams schippersgeslacht. De drie zonen van Hendrik Kieboom waren alle drie schipper; zoon Leen ook nog enige tijd pontbaas op het veer Aalst-Veen. Later werkte hij bij de waterwinning in de Brabantse Biesbosch. De drie broers kregen elk weer twee zonen. De jongste zoon van Leen, Henk, verdronk op 4 jarige leeftijd in Nederhemert. Zijn ouders woonde destijds op een ark, die er overigens nog steeds ligt. Van de vijf overige kleinzonen van Hendrik Kieboom werden twee ook weer schipper. Gerrit Kieboom en Huub Kieboom. Kleinzoon Gerrit Kieboom kreeg vier zonen, die alle vier schipper zijn of willen worden. Hij noemde hen al de 'vier gebroeders'.  De twee zonen van kleinzoon Huub zijn nog te jong, maar misschien hebben zij ook veel schippersbloed.

Beetje trots op......

Zaterdag hield ik voor het eerst mijn achtste boek in handen. De tekst was natuurlijk al veel eerder gemaakt, maar het duurt altijd even voor zoiets van de persen rolt. Deze keer was het een deel van de Waterlinie Erfgoed reeks over het Werk aan de Bakkerskil en de Papsluis. In de serie schreef ik al eerder een deel over fort Altena dat in 2010 verscheen. Natuurlijk is het heerlijk zo'n boek in je handen te houden. En natuurlijk ben ik wel een beetje trots op mijn achtste boek. Eerder verschenen ‘Werkendams straatnamenboek’ in 2006 (mede-auteur); de Zoen van Oranje in 2007; artikel in de Historische Reeks ‘Sporen van de oorlog’ over de NSB kampen in Altena na de Tweede Wereldoorlog in 2008; De eeuw van mijn oma over Johanna de Jong (2009); in de fortenreeks van de Nieuwe Hollandse waterlinie het deel over fort Altena (2010); Brabantse Merwedegijzelaars in 2011, De eeuw van mijn oma over Matje Heijns en Doortje Faas (2011).

Het boek is voor 7,50 euro te koop op fort Bakkerskil en fort Altena of te bestellen bij

 http://www.stokerkade.nl/html/Forten.html

De tijd kent geen genade

 Veel te lang niet geschreven op mijn blog. Te druk met andere dingen, terwijl er zoveel te schrijven valt. Zo was het 2 november alweer 31 jaar geleden dat mijn eigen vader overleed. 

Een familie foto uit Sassenheim, mijn vader is het jongetje rechts op de foto met die geruite spencer

Vele jaren schreef ik op mijn blog een herinnering aan mijn vader. Zelfs dat heb ik dit jaar overgeslagen, daarom toch nog een gedicht over de vergankelijkheid van het leven. Het is geschreven door Jenneke Mijnlieff-Verschoor.

Tijd van leven

Hoe lang heb ik nog,
hoeveel tijd om te leven?
Ziende ogen om te zien
de aarde in haar volheid,
de bomen en de grassen die mij
elke dag begroeten en wachten
op mijn wedergroet?
Hoeveel tijd rest mij
Voor mijn verbazing in groei?

Hoeveel uren heb ik nog
om in een windstille tuin
te rusten, te denken, te lezen?
Hoe vaak word ik nog
aangeraakt door wonderen,
door fijne uren die langer duren
dan ik had verwacht?
Deze planeet is te groots,
ik kan het niet vatten.

Men verhaalt vaak over hemelen,
maar als de aarde overweldigt,
Hoe zal dan een hemel zijn?

De familie Kieboom in 2011, ome Wijnand is tweede van rechts met wandelstok

Op 24 oktober overleed mijn ome Wijnand, een broer van mijn vader. Hij mocht 92 jaar worden, een mooie leeftijd. En dat terwijl mijn eigen vader niet ouder werd dan 53 jaar; bijna veertig jaar jonger als zijn eigen broer. Met het overlijden van Willem Wijnand Kieboom hebben nu alle kinderen uit het gezin van Hendrik Kieboom en Matje Heijns het aardse leven verwisselend voor het eeuwige leven. Alleen twee schoonzussen zijn nog in leven van deze generatie. Mijn oom woonde al een tijdje in Goezate, terwijl zijn vrouw in d'Altenaer verbleef. 

Tijd van leven

Gisteren was de geboortedag van mijn vader Jan-Willem Kieboom (1936-1989). Het is alweer 86 jaar geleden dat hij werd geboren als zoon van Hendrik Kieboom en Matje Heijns. Het blijft moeilijk te beseffen dat ik hem al 32 jaar moet missen. En je af te vragen, wat als hij er nog was geweest?

Muur poëzie in Altenahove

Niet alleen ik moet hem al lang missen, ook mijn moeder is al jarenlang weduwe en heeft al die jaren voor zichzelf gezorgd. Toch lijkt aan die zelfstandigheid nu een einde te komen, nu ze eigenlijk 24 uur per dag zorg nodig heeft. Zorg die wij als kinderen niet elk uur van de dag kunnen bieden. En dan komt opname in zicht en moet je een besluit nemen dat je eigenlijk niet wilt nemen. En zo wordt je steeds weer stilgezet bij de eindigheid van het leven. Mooi verwoordt in onderstaand gedicht van Jenneke Mijnlieff-Verschoor, ze was een nicht van mijn vader. Ook hij hield van poëzie

Tijd van leven

Hoe lang heb ik nog,

hoeveel tijd om te leven?

Ziende ogen om te zien

de aarde in haar volheid,

de bomen en de grassen die mij

elke dag begroeten en wachten

op mijn wedergroet?

Hoeveel tijd rest mij

Voor mijn verbazing in groei?

Hoeveel uren heb ik nog

om in een windstille tuin

te rusten, te denken, te lezen?

Hoe vaak word ik nog

aangeraakt door wonderen,

door fijne uren die langer duren

dan ik had verwacht?

Deze planeet is te groots,

ik kan het niet vatten.

Men verhaalt vaak over hemelen,

maar als de aarde overweldigt,

Hoe zal dan een hemel zijn?

Jenneke Mijnlieff-Verschoor uit 'Terug naar het licht'

Priester Hendrik (2)

De Woudse Dom in Rijnsaterswoude

Lezers zijn natuurlijk nieuwsgierig waarom ik schrijf over Priester Hendrik. Ik trof het standbeeld aan bij de Woudse Dom, de Hervormde kerk van Rijnsaterswoude. Mijn beide oma's, Matje Heijns en Doortje Faas zijn beiden geboren in Rijnsaterswoude en mogelijk gedoopt in deze kerk. Hoewel dat nog nader onderzoek vergt, omdat van Doortje Faas in het trouwboekje van haar ouders wordt gemeld dat ze is geboren in Sassenheim. Ik zal dus nog een keer het archief in moeten duiken voor opheldering over deze vraag.

Geen tijd om te bloggen

Oma Matje Heijns met naast haar Bets en zus Mientje

Deze week ben ik ijverig aan het werk aan mijn tweede boek over mijn andere oma's. Het klinkt misschien vreemd maar ik had drie oma's. Twee oma's als bloedverwanten en een stiefoma. Helaas blijft er dan weinig tijd over om te bloggen. Wel levert het boek weer stof tot nadenken op. Want waarom vraag je eigenlijk zo weinig aan ouderen als je jong bent? Waarom heb ik mijn stiefoma nooit gevraagd naar haar jeugd? Het enige dat ik me herinner dat ze weleens heeft verteld, dat haar vader niet zo deugde. Maar daar kan ik in mijn speurtocht nu juist weer niets over terugvinden!

oma Doortje Faas

De dood is nooit ver weg

De dood is nooit ver weg in het leven van Matje Heijns en Doortje Kieboom, twee stiefzusjes uit de Bollenstreek. Aan die openingszin van het boekje 'de eeuw van mijn oma's' moest ik denken op deze 2 november 2021. 

Vijf jaar geleden met broers en zussen

Deze dag is het alweer 32 jaar geleden dat mijn vader Jan-Willem Kieboom (1936-1989) geheel onverwacht veel te jong overleed. Herinneringen zijn na 32 jaar vervaagd en wat blijft er dan over van een mensenleven? Anderzijds blijft het eeuwige verlangen om hem nog eens te zien, om nog eens in gesprek te gaan over de grote vragen des levens. 

Mijn vader is dat jochie links met die geruite spencer

Tegelijkertijd met die herinneringen aan mijn eigen vader gaan mijn gedachten naar mijn zusje Matty. Vandaag is het vier maanden geleden dat ook zij veel te jong overleed op de leeftijd van 61 jaar. Vier maanden lijken zo kort en toch voelt het als heel lang geleden dat we samen konden lachen of herinneringen ophaalden aan onze jeugd. Misschien doet ze dat nu wel samen met mijn vader. En op zo'n dag als deze dringt dan het besef door dat voor een ieder van ons de dood nooit ver weg is. Mijn vader zei vaak 'Memento Mori'. Ik zeg het hem vandaag na.

De Kiebomen reunie (2)

Aan boord van de Solutio bij de sluis in Andel

De nazaten van Hendrik Kieboom en Matje Heijns vormen een hechte familie. Van tijd tot tijd ontmoeten neven en nichten elkaar bij een bruiloft of andere gelegenheid. Twee jaar geleden, op 9 augustus 2011, nodigde ik hen uit om een boekje te presenteren over onze grootouders. Erg leuk om elkaar zo te ontmoeten en dan worden al snel plannen gesmeed zoiets vaker te doen. Het duurde toch nog twee jaar alvorens Gerrit Kieboom ons uitnodigde voor een vaartocht. Jammer is altijd dat het moeilijk is een datum te vinden dat iedereen er ook echt kan zijn. Van de 24 kleinkinderen (twee van hen zijn al overleden), reisden 13 af naar Werkendam voor de vaartocht. De reis ging vanaf Werkendam, via de Andelse sluis en de Amer om de Jacomien over de Merwede terug naar Werkendam. Echt leuk om iedereen weer eens te zien. En hoe divers onze levens soms zijn, we voelen toch allemaal de familieband met elkaar.